Rob was een lezer en denker. Sociaaldemocraat in hart en nieren, politiek geëngageerd. Liefhebber van het goede leven. Een geboren optimist, het glas altijd halfvol. Een energiek, nieuwsgierig en betrokken mens.
Als ik doodga
hoop ik dat je er bij bent
dat ik je aankijk
dat je mij aankijkt
dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig doodgaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig
Een paar weken voor zijn dood gaf de markante Enschedeër na enige aarzeling toch nog één keer zijn ziel bloot in dit interview.
Mr. Bolwerk
” En dan gaat het gesprek toch – onvermijdelijk – heel even richting café Het Bolwerk. Het café is van 1904, het oudste café van Enschede. De kleine kroeg is als het ware de definitie van een bruin café. En Schutte is met 32 ‘dienstjaren’ met recht Mr. Bolwerk. Hij kocht het ‘om na een echtscheiding niet aan de verkeerde kant van de bar terecht te komen’, zegt hij met een glimlach.
Omdat bloed kruipt waar het niet gaan kan, mocht het trouwens niet zomaar een café zijn. Schutte organiseerde misschien wel als eerste literaire cafés, waar grote schrijvers en artiesten van toen ook nog eens graag kwamen. Met een flinke leestafel met kranten, magazines en jazzbladen.
Het Bolwerk werd de pleisterplaats van artistieke progressieve Tukkers: schrijvers, dichters, studenten, kunstenaars, linkse intellectuelen… „Beroemd en zonder kapsones”, schreef Martin Bril over het café in een column in de Volkskrant. Het maakt hem best trots.
In 2012 verkocht Schutte de kroeg en ging met pensioen. Hij en Fokje werden reizigers. Ze trokken er met een kampeerauto op uit door heel Europa, West en Oost. De kennismaking met andere culturen bevestigde hem meer en meer dat mensen overal hetzelfde willen: gezondheid, geluk, liefde. Gezien worden. En dat, in een wereld waarin mensen uit politiek gewin tegen elkaar worden opgezet, verzucht hij.”
